"เป้าหมายของการศึกษาเล่าเรียน เป็นนิสัยที่ดีงาม"

เมื่อเป้าหมายของการศึกษา น่าจะบรรจบลงที่นิสัยอันดีงามของผู้ได้รับการศึกษาเล่าเรียน แต่เหตุไรในยุคที่วงการเรียนกำลังก้าวหน้าเรามีจำนวนคุณครูอาจารย์มากเพิ่มขึ้น เรามีโรงเรียนที่ล้ำยุคและก็อัดแน่นไปด้วยองค์วิชาความรู้มากมายก่ายกองสาขา แต่ว่าความสามารถความเป็นมนุษย์ของมนุษย์กลับไกลห่างคำว่า "ความดีงามความดีเลิศ" เข้าไปทุกหนทีแรกๆเราคงจำเป็นที่จะต้องหันกลับมาดูสภาพสังคมของเรา แล้วเราก็จะพบว่าขณะนี้สังคมของเรามีการแข่งขันในดูเหมือนจะทุกด้าน อีกทั้งด้านการค้า เศรษฐกิจ การบ้านการเรือน เทคโนโลยี รวมทั้งการแข่งขันชิงชัยกันระหว่างประเทศ และก็การประลองก็ไม่ได้จำกัดไว้แม้กระนั้นเฉพาะคนแก่เท่านั้น แม้แต่เยาวชนเองก็มีการแข่งกันในหลายเรื่อง ที่เห็นได้ขัดก็คือการแข่งขันชิงชัยในเรื่องของแฟชั่น แล้วก็เมื่อมองเข้าไปที่วงการศึกษา ซึ่งควรจะเป็นแหล่งบ่มเพาะความดีงามให้แก่เด็กๆเรากลับได้มาพบว่ามีระบบระเบียบการประลองต่างๆแทรกตัวอยู่ในนั้นจำนวนมากเสียกระทั่งนำตระหนกตกใจ เริ่มตั้งแต่กระแสของโรงเรียนที่มุ่งสร้างผู้เรียนให้เป็นคนเก่ง มีการจัดการแข่งขันด้านวิชาการรวมทั้งให้รางวัลเพื่อเป็นการชื่นชอบเด็กที่ทำสกอร์ได้สูง เนื่องจากวัตถุประสงค์ของโรงเรียนมัธยมศึกษาโดยมากในตอนนี้เป็นอยากให้นักเรียนในโรงเรียนของตนแข่งขันกับนักศึกษาจากสถานที่เรียนอื่นในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้มากที่สุด ด้วยเหตุนี้ผู้เรียนในขณะนี้ก็เลยจะต้องแข่งขันสูงถ่วงเพื่อมุ่งเอาชนะกัน ซึ่งเราน่าจะจำเป็นจะต้องทวนกันใหม่เสียแล้วว่า เด็กๆของเราได้อะไรจากการแข่งขันชิงชัยอย่างนั้น แล้วก็ประเทศของเรา รวมทั้งโลกของเรา ได้อะไรบ้างจากการที่ทรัพยากรมนุษย์มีแต่ความคิดที่จะแข่งขันรวมทั้งเอาชนะกันอยู่ตลอดเวลา ซึ่งบางเวลาปัญหาเหล่านี้อาจจะจำเป็นต้องเริ่มโดยการถอยกลับไปเสนอคำถามใหม่แก่วงการพีจัยว่า จุดหมายอันตามที่เป็นจริงที่การศึกษาควรมอบให้แก่เด็กๆนั้นเป็นเยี่ยงไร

สิ่งที่การเล่าเรียนจำเป็นจะต้องมอบให้แก่เด็กๆ

ด้วยเหตุว่าเยาวชนเป็นหมู่คนที่ยังอยู่ในวัยศึกษาเล่าเรียนสถานที่เรียนทุกสถานที่เรียนก็เลยควรต้องช่วยตระเตรียมผู้เรียนตั้งแต่ประถมศึกษาให้มีความรู้ความสามารถในการสร้างความเบิกบานให้กับตนเองและจากนั้นก็มีภูมิคุ้มกันจากปัญหาต่างๆรอบด้านจากสังคมในตอนนี้ การศึกษาก็เลยไม่ควรเอาจริงเอาจังให้เด็กๆแข่งขันชิงในด้านการเป็นคนโก่ง ตรงกันข้ามการเรียนรู้จะต้องช่วยทำให้ปรับมนุษย์เป็นคนดีเหนือสิ่งอื่นใด ให้ทุกคนสามารถมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความสงบเงียบ อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข การศึกษาจำเป็นต้องไม่ใช่แค่สอนให้เรามีความสามารถสำหรับในการหาเลี้ยงปากท้องเลี้ยงชีวิตเท่านั้นเองแต่น่าจะสอนให้เรารู้จักทางไปสู่การมีชีวิตที่บริบูรณ์ แลเห็นถึงคุณค่าความดีงาม มากกว่าความชำนาญซึ่งไม่ได้ช่วยสนับสนุนศูนย์กลางให้ดีขึ้นสำหรับในการผลิตทุกชนิด เราจะต้องมีวัตถุดิบป้อนไปสู่แนวทางการผลิตเพื่อได้ผลผลิตที่มุ่งหมาย ในขั้นตอนศึกษาเรียนรู้ก็ด้วยเหมือนกัน เด็กก็คือวัตถุดิบที่เราป้อนเข้าไป ส่วนผลผลิตที่ได้ก็คือ บุคคลที่มีลักษณะอันมุ่งหมายในสังคมของเรา ถ้าหากเราต้องการทราบว่า การเรียนแบบใดเหมาะสมกับเด็กๆรวมทั้งทำให้เราได้บุคคลอันต้องการออกสู่สังคม

ระหว่างความดีความชอบกับความเก่ง

ผู้ที่เกี่ยวข้องกับการฝึกหัดบ่มเพาะเด็กควรจำเป็นต้องนึกถึงเป้าหมายที่ตามที่เป็นจริงของการศึกษาเล่าเรียนอยู่เป็นประจำ ไม่ว่าอาจารย์อาจารย์ใครกันแน่ก็ต้องการจะแลเห็นลูกศิษย์ของตัวเองเป็นคนดีและเก่ง แต่เราต้องชั่งน้ำหนักระหว่างสองคุณสมบัตินี้ "ดีหรือเก่ง" สิ่งใดเป็นคุณลักษณะสำคัญที่เราจำเป็นจะต้องสร้างให้กำเนิดแก่เด็กของเราก่อน ซึ่งคุณสมบัตินั้นต้องทำให้ลูกศิษย์ของเราสามารถนำวิชาความรู้ที่ได้รับของตัวเองไปสู่ความสุขสงบ มีภูมิต้านทานเรื่องเลวร้ายในหัวใจ แล้วหลังจากนั้นก็เป็นผู้บำเพ็ญคุณค่าต่อศูนย์กลางอย่างแท้จริง

จัดทำโดย Pussy888